Aşk Merdiveni

 

Şair: Muharrem Sabak

Düşlerimin bahçesine kurdum hayat sehpamı.

Elimde, yediveren dallarından yaptığım,

Çocukluğumdan kalma oyuncağım.

Önümdeki saksıda bir aşk merdiveni,

Dokundukça kapatıyor kendini.

Çekiliyor gerisin geri.

İmkanı olsa bırakıp gidecekmiş gibi,

Alıp gitmek istercesine güzelliklerini.

Ürkek bir ceylan misali,

Tazı görmüş tavşan gibi.

Sen gibi yani...

Aşk adını duyunca kaçan sen,

Onca açıdan sonra,

Sevmekten korkan ben...

Biz gibi yani,

Biz misali o da bilmiyor sanki.

Her dokunanın dallarını kırmak için

Dokunmadığını bilmiyor,

                                          Sen gibi.

Her dokunuşun acı çektirmek için

Olmadığını bilmiyor,

                                  Ben gibi.

Her dokunan elin sahibinin

Aynı olmadığını bilmiyor o da,

                          Biz gibi.

Hayat sehpamın üzerinde bir aşk merdiveni

Her basamağında biraz daha

Kapatırken kendini,

Kapandıkça çeker içine doğru beni.

Bana kapadıkça kendini,

Daha da içine çeken sen gibi yani.

Biraz sen, birazda ben gibi.

Bu oyunun adı aşk merdiveni...