Şair: Furkan Göregen
Seni o kadar çok özledim ki; fotoğrafını elime her aldığımda, çiçek açtırdım içimde kurumuş tüm fidanlara. Ruhumu bıraktım cennetten düşen gözlerine. Akşamında senli hülyalarım aydınlattı gecelerimi. Yad ettiğim anılarımıza sakladım gülüşlerimi.
Yollarını o kadar çok gözledim ki; susuz kaldım kokunu içime çekemediğim her günde. Mecnun oldum düştüm yollara. Düşlerimle sarıldım vuslatla yanan dudaklarına. Yüreğine acıktı yüreğim.
Bir insan aç ve susuz kaç gün dayanabilir bilmiyorum ama, ben sensizliğe fazla dayanamıyorum. Yokluğunda her an biraz daha eksiliyorum kendimden. Üzerime bir toprak daha atıyorum, karamsarlık tepesinden.
Seni düşlüyorum sonra. Ümitsizliğin puslu havası bertaraf oluyor gönlümün her köşesinden. İlkbaharda çiçek açan ağaç misali, vuslatınla diriliyor sensiz ve bitap bedenim. Şafak sayıyorum bakışlarında kaybolacağım günlere. Bir çizik daha yaklaşıyorum kokunla doyacağım günlere.
Sözleriminizin gözlerimizle buluşmasına bir adım kaldı sevgilim. Uzun bir karamsarlık gecesinin ardından doğacak güneşimiz. Sevdamızla aydınlatacağız günlerimizi. Bakışlarınla açılacağım yelkensiz denizlere. Gülüşünle sulayacağım bahçemizdeki çiçekleri. Kokun sarmayalayacak dört bir yanımı. Nefes olacak sensiz geçirdiğim her güne.
Seni seviyorum sevgilim, seni seviyorum!
0 Yorumlar