KAİNATIN UCUNDAN

Şair: İbrahim KARACA

 Yorgun gözlerinde süzülüyor zaman,

Sonra dalgalandı dünya düşlerinde.

Tutuştu bir yürek daha, amansız.

Bir kuş havalandı, kainatın ucundan.

Bütün kurmacalarından,

Yoksulluklarından, kaygıların arasından.

Ve bir şafak daha söküyor,

Nasırlaşmış omuzların arkasından,

Bir tufan daha kopuyor,

Kızıllığında güneşin.

Dökülüyor ırmaklarından,

Ummanlara güzelliğin.

Kokuşmuş deriler efsunluyor,

Taze bedenleri.

Bir tazeliği daha solduruyor,

Tutuşmuş bedenleri.

Savruluyor yokluğun boyunca.

Bir kuş çırpınıyor, kainatın ucunda.