Yazı: İbrahim Karaca
Kalmadın bana
En tatlı uykularımdan uyandım
En güzel elbiselerimi çıkarttım karşında
Yürüdüm sana doğru
En sade adımlarla
Kalmadın bana
Doymakla doyurmak arasında görünür sevgi
Benim karnım doydu senin kursağında
Oysa dokunmadı bile
Her yutkunduğum lokma boğazımda
Kalmadın bana
Bir hal ki insanlığın dimağına duran dünya
Tutup elinden köşeye fırlatan bir rüya
Akıp karıştırırken zaman
Her birini toprağa
Kalmadın bana
Süzülüp gitti karşıdan bir dünya
Düşüp karışamadan toprağa
Kayıtlar
2 Yorumlar
Böylesi sanırım daha iyi, kalsaydı değerini bilemezdi insanoğlu.
YanıtlaSilKaybolup gitmek, biraz daha hüzünlü ve garip.
Sil